Overlijden Marc Dejan

Op 10 februari is Marc Dejan overleden. Hij was één van de belangrijkste helpers en sponsors en vooral een groot supporter van Kishor Nagar.

Doodsbrief

Een klein dankwoord van Wim Beckers:

Bram, Thomas en Charlotte hebben me gevraagd om iets te vertellen over onze Indiareizen samen met Marc. Ik voelde mij zeer vereerd met deze vraag. In 2003 heeft Marc Bram en mij voor de eerste keer meegenomen naar India. Dat was een wereld die voor ons open ging. Het heeft ons leven ook veranderd en ons doen beseffen wat we hier hebben. Marc had de reis tot in de puntjes uitgestippeld. Met ons drieën gaven we Engelse les aan de arme kinderen en weeskinderen in Kishor Nagar, wat vertaald uit het Hindi ‘Jongensstad’ betekent. Een unieke ervaring.

Ik kreeg de Indiamicrobe te pakken en ben daarna nog 3x met Marc teruggekeerd naar India. Telkens een mooie combinatie tussen 2 weken meehelpen in Kishor Nagar en 2 weken rondtrekken. Ons verblijf in het Himalayagebergte in 2009 was voor mij de meest unieke ervaring. Toen was onze groep al uitgebreid tot 20 personen. Ook hier werd alles tot in de puntjes geregeld door Marc. Hij was bekommerd om het welzijn van elke reisgezel en elke student, en offerde zichzelf op wanneer nodig.

Zo herinner ik mij dat we in de Himalaya een tweedaagse zouden maken naar het tweede hoogste meer van de wereld, op 6.000m hoogte. Verschillende studenten van Marc, die er toen bij waren, zijn vandaag ook aanwezig. Door het hoogteverschil en plotse temperatuurverschil (van bijna 45° in Agra naar ’s nachts -3° in de Himalaya) waren verschillende reisgenoten ziek geworden. Daarom offerde Marc zich op om met de zieke helft van ons reisgezelschap in het hotel te blijven. Als er iemand die tweedaagse, met overnachting in een tentenkamp naast het meer, een sprookjesachtige plaats, verdiend had, was Marc het wel.

Marc was een sterke persoon. Ik herinner mij ook dat we in 2010 in Zuid-India de nachttrein namen. Wegens een dubbele boeking, zoals in India heel regelmatig gebeurt, moesten Marc en ik de hele nacht recht staan tussen de valiezen in het tussenstuk. ’s Morgens werden we door onze taxichauffeur opgewacht aan het station en hadden we nog een lange taxirit voor de boeg. Ik was doodmoe en ben als een blok in slaap gevallen in de taxi. Onze taxichauffeur had echter ook al een hele nacht gereden en begon ook in slaap te vallen. Marc merkte dat en is de hele taxirit van een zestal uren wakker gebleven om de chauffeur in het oog te houden. Dat zou mij niet meer gelukt zijn, ook al was ik 34 jaar jonger.

Marc was recht voor de raap. Geen gezever, geen achterbaks gedoe. Je wist meteen waar het op stond en wat hij over je dacht. Hij had een ijzersterk karakter. Hij kwam altijd uit voor zijn mening. Ook al stond die lijnrecht tegenover de mening van anderen. Dat botste wel eens met andere leden van onze Kishor Nagar werkgroep en ook met mijzelf de laatste 2 jaren.

Maar deze laatste discussies zijn snel vergeten. Onze unieke ervaringen in India en daarbuiten zal ik nooit vergeten. Ook alle studenten, uit jouw school in Dilsen-Stokkem, die op 17- en 18-jarige leeftijd zijn meegetrokken naar India, waren heel emotioneel toen ze het droevige nieuws vorige week vernamen.

Bij deze nogmaals mijn innige deelneming voor de hele familie maar in het bijzonder voor Bram, Thomas, Charlotte en de kleinkinderen, die hun vader, opa en vriend verliezen. Maar ook de 700 jongens in Kishor Nagar verliezen een vader die met hun in zat, die hun ging bezoeken, Engelse les gaf, sponsorgeld inzamelde via vele kanalen, alles deed voor het welzijn van de jongens, voor hygiëne in de keukens enz… Zo kan ik nog lang doorgaan.

Ook ik verlies een vriend en een vaderfiguur. Maar we zullen je nooit vergeten, Marc, en we zullen met vereende krachten jouw werk in Kishor Nagar verder zetten. Bedankt voor wat je gedaan hebt en wat je ons geleerd hebt. Bedankt voor alles, Marc.

En een afscheidsbrief van Kasper Hermans:

Dag Marc,

Indien ik had geweten dat die verjaardagskaart richting het Marie-Joséplein in Oostende de laatste keer was dat ik met jou zou corresponderen, zou er zo veel meer hebben opgestaan.

In 2009 had het niet veel gescheeld of je was mijn herinnering in gegaan als “die ene leerkracht die ik zelf gelukkig nooit had op de SHD”. Eerlijkheidshalve: soms nogal streng ogend, immer strak in het kostuum en bij tijd en wijle met bovengemiddeld klassieke opvattingen. Gelukkig weet ik inmiddels dat de vooringenomenheid van een 17-jarige in jouw geval geen goede raadsheer was…

Want dat jaar veranderde alles. In plaats daarvan werd je één van die – uiterst zeldzame -leerkrachten die onverwacht meer richting gaven aan mijn persoonlijke vorming dan eender welk boek of leerplan ooit had durven ambiëren.

In juli 2009 als enige uit mijn klas en jaar, samen met (voor mij onbekende) studenten uit het jaar onder mij richting India vertrokken zonder concrete ambities voor specifieke vervolgstudies na het middelbaar. Met een ongezouten en veelal ongevraagde mening over vanalles en nog wat, en een studieadvieswijzer die aangaf dat ik mijn toekomst moest zoeken in de psychologie of audiologie/logopedie.

Aan het einde van die zomer naar België teruggekeerd met, naast prachtige herinneringen en levenslange vriendschappen, ook een humanitaire bewogenheid en het daaruitvolgende besluit dat ik geneeskunde zou studeren. Een mooi souvenir, overgehouden aan onze ervaringen in Kishor Nagar en Calcutta. En zo geschiedde.

De lange gespreken op de nachttrein met mensen uit een andere wereld.
De indrukwekkende ontmoetingen met Pater Van Bortel en de aartsbisschop van Ranchi.
De gedeelde maaltijden in de rust van Dharamsala en de spanningen van Kashmir.
Zien hoe klein de wereld is van bovenop de Himalaya.
Mijn twee voeten, sedertdien immer dichter aan de grond.

Jouw herinnering wordt zeer dierbaar gekoesterd, en jouw nalatenschap leeft onverminderd voort in mijzelf en iedereen die het plezier en privilege had jou te mogen hebben gekend.

Duizendmaal bedankt voor alles, het ga je goed.