selectiecriteria

Selectiecriteria voor jongens, april 2016

Onder de 620 jongens in KN zijn er bijna 25% wees en komen er 40% uit één ouder gezinnen. Begin maart 2016 waren er 910 aanvragen om toegelaten te worden voor het nieuwe schooljaar 2016-2017, nadat de inschrijvingsformulieren slechts gedurende 3 dagen verkrijgbaar waren. Gezien velen van de voogden analfabeet zijn, kregen enkele oudere leerlingen de taak om de formulieren uit te delen en de voogden te helpen bij het invullen van deze formulieren. Met andere woorden, deze jongens namen een voorlopig interview af van de begeleiders en noteerden alle nodige informatie over de familie, zoals het beroep van de ouders, het aantal kinderen, de reden voor opname en dergelijke meer. Nadien kwamen het kind en de voogden langs voor een kort interview met de directeur of de onderdirecteur. Uiteraard was het een bijzonder moeilijke en pijnlijke taak om 90 jongens te selecteren uit 910 sollicitanten. Van de geselecteerden waren er 28 wees, 35 kwamen uit één ouder gezinnen en de rest uit gezinnen die niet in staat zijn hun kinderen naar school te sturen.

Wezen:

Meestal worden de kinderen gebracht door de grootouders, ooms of tantes.

Een oma bracht een 6-jarige jongen vanuit een veraf gelegen dorp en smeekte letterlijk om hem op te nemen. Zij woont alleen en kan zelf nauwelijks rondkomen met haar mager pensioentje. Andere familieleden waren niet bereid om voor het kind te zorgen, omdat ze eigen kinderen hebben. Als de jongen niet zou opgenomen worden in KN, zou hij niet naar de school kunnen gaan, die op enkele kilometers afstand van het dorp ligt. Hij zou in het dorp blijven, zijn tijd doorbrengen met de geiten, het vee hoeden en analfabeet blijven.

Een andere jongen werd meegebracht door zijn oom en tante, die zelf ook drie schoolgaande kinderen hebben. De oom heeft werk en is bereid om voogd te zijn, maar hij kan de jongen niet naar school sturen en opvoeden. De jongen mag tijdens de vakanties enkele dagen bij hen doorbrengen.

Een echtpaar uit Ranchi bracht uit medelijden twee jongens mee uit een dorpje waar het toevallig op bezoek was, toen die jongens hun moeder, een weduwe, begraven werd. Van de familie bleef enkel de oude grootmoeder over, die niet voor de jongens kon zorgen. Zij zei dat ze de kinderen naar een winkelier zou sturen om voor hem te poetsen en te vegen (kinder-arbeid).

Ook vorig jaar had een ander koppel twee jongentjes, twee wezen, uit een afgelegen dorp meegebracht, terwijl ze verzekerden dat die geen familie meer hadden. Wij lieten deze kinderen toe, maar later zou er wel eens een probleem kunnen ontstaan. Tenzij wij familie kunnen vinden, zal het moeilijk zijn om de nodige (kaste)attesten te verkrijgen voor studiebeurzen voor onderwijs na de tiende klas. Eén van onze oudere studenten kampt op dit moment met dat probleem.

Kinderen uit één ouder gezinnen:

Gezinnen waar de moeder of vader alleenstaand is.

Een moeder van drie (een jongen van tien, één van zeven en een meisje van vier) kwam ons vertellen dat haar man drie jaar geleden overleden was. Het meisje woont bij een gezin en gaat niet naar school. De moeder kan niet voor de jongens zorgen, omdat haar schoonfamilie haar niet steunt en zij moet gaan werken. De jongens zouden de ganse dag thuis moeten blijven, zonder dat iemand voor hen zorgt, en zo zouden ze riskeren in slecht gezelschap terecht te komen.

Er zijn ook gebroken gezinnen waarvan de vader weggetrokken is met een andere vrouw en de moeder wordt achtergelaten met de zorg voor haar kinderen.

De vraag is: ‘Waarom zijn er zoveel één ouder gezinnen?’ Om die vraag te beantwoorden moet men zich bewust zijn van de problemen, situaties en omstandigheden in de dorpen van Jharkhand. Hier volgen enkele voorbeelden:

  • Alcoholverslaving: Volgens traditie wordt er voor feesten rijstbier gebrouwd of likeur bereid uit een bloem. Dit veroorzaakt bij veel mannen alcoholproblemen en alcoholverslavingen. In plaats van voor hun gezin te zorgen, spenderen ze hun geld aan drank. Soms verkopen ze zelfs een deel van de rijstzaden voor drank. Het wordt zo heel moeilijk voor de moeder om voor eten te zorgen en de kinderen naar school te sturen. Mettertijd wordt de man ziek en overlijdt. Sommige moeders vertellen ons: “De vader van de jongen is waardeloos en doet niets anders dan drinken, eten en slapen. Als de jongen thuis blijft, zal hij worden zoals zijn vader. Neem a.u.b. het kind op.”
  • Het probleem van de jaarlijkse migratie: Tijdens het regenseizoen kweken de mensen in de dorpen rijst of linzen op hun akkers. Maar soms zijn de akkers te klein en reikt de opbrengst amper zo ver om het gezin drie tot vier maanden te kunnen voeden.

Daarom verhuizen, na de oogst in december, sommige mensen voor zes tot zeven maanden naar de steengroeven, die weer opengaan na het regenseizoen, om daar te werken. Vaak gaan man en vrouw samen, de vrouw soms een klein kindje meedragend. De andere kinderen blijven achter bij de grootouders, die voor hen zorgen en hen te eten geven van hun oogst of van het geld dat door de ouders wordt opgestuurd. Maar de meerderheid van deze kinderen gaan niet naar school. Zij dwalen rond en halen kattenkwaad uit. Deze seizoenarbeiders zijn in zekere zin “gebonden arbeiders”. De eigenaars van de steengroeven betalen de arbeiders ’gul’ wanneer zij, na 6 à 7 maanden hard werken, terugkeren naar hun dorp. De mensen krijgen het gevoel dat ze een goede baas hebben, maar wanneer ze terugkeren om het werk te hervatten, trekt hij een groot stuk af om het ‘voorschot’ te recupereren. Zo houden de mensen net genoeg over om te overleven.

  • De aanwezigheid van Maoïstisch geïnspireerde groepen in het dorp: Veel gebieden van Jharkhand worden onveilig gemaakt door Maoïstisch geïnspireerde groepen die geld afpersen van de dorpelingen. Deze groepen begonnen oorspronkelijk in Andhra Pradesh, West-Bengalen en Bihar, waar ze tegen de grote landeigenaars vochten en vóór de pachters. Omdat ze geld nodig hadden voor hun onderhoud, begonnen ze winkeliers en landeigenaars af te persen. Uiteindelijk nam hun aantal toe en vergaten ze hun doel om de arbeiders te bevrijden van de landeigenaars. Ze zijn goed georganiseerd en hebben trainingskampen, waar pas ingelijfde leden worden opgeleid in het hanteren van vuurwapens en explosief materiaal. Voor sommige groepen is roven en afpersen een manier van leven. Erger nog is dat ze kinderen werven om klusjes te doen. Ze lokken kinderen met geld en zetten ouders onder druk. Daarom willen ouders hun kinderen wegzenden uit de dorpen. De regering probeert al lang deze activiteiten te stoppen, de politie organiseert invallen op hun verborgen stekken in de jungle, maar mensen die verdacht worden informatie verstrekt te hebben aan de politie, worden zonder pardon vermoord. Er zijn enkele jongens bij ons wier vader door de MCC groepen werd vermoord. De moeder verliet samen met de kinderen het dorp.
  • De gewoonte om mensen te beschuldigen van hekserij: Nog niet zo lang geleden stond in de krant dat een vrouw was omgebracht omdat zij de dood van een zieke vrouw zou veroorzaakt hebben. Dit is een uitzonderlijk zwaar geval. In sommige gevallen wordt de persoon bestraft, door een boete of door haar totaal te negeren. Dorpelingen geloven nog in kwade geesten die mensen overmeesteren, wat wij superstitie zouden noemen. Soms wordt iemand aangezet om een ander van hekserij te beschuldigen omwille van jaloezie of om wraak te nemen. Er is veel jaloezie in de dorpen, een echte sociale plaag. In het stammensysteem is iedereen evenwaardig, dus wanneer iemand het beter doet dan de anderen of opgemerkt wordt, worden anderen jaloers en willen ze die bestraffen. Als het zo ver komt dat tot moord wordt overgegaan, is het mogelijk dat dit gebeurt met het oog op gegeerde grond. Twee jaar geleden brachten de zusters twee jongens naar ons, wier ouders vermoord waren op verdenking van hekserij. Zij zouden een ziekte in het dorp verspreid hebben. Die jongens zijn nog steeds bij ons en de zusters, die een klooster hebben niet ver af, komen de kinderen soms bezoeken.

Bij al deze problemen in de dorpen zijn de kinderen vaak het slachtoffer. Zij zien af door de zware familiale toestanden en krijgen geen passende opvoeding, noch onderwijs. In Kishor Nagar proberen wij zorg te dragen voor zulke jongens.